ابن عباس گفت:چون امام مجتبی(ع) به عالم بقارحلت فرمود ؛
امام حسین (ع) مرا و عبدالله بن جعفر و علی پسرمرا طلبید و آن حضرت را غسل داد و خواست که در روضۀ منوّرۀ حضرت رسول را بگشاید وحضرت را داخل کند
پس مروان و آل ابی سفیان و فرزندان عثمان جمع گشتند و مانع شدند و گفتند عثمان شهید مظلوم به بدترین مکانها در بقیع دفن شود و حسن با رسول خدا ، این هرگز نخواهد شد تا نیزه ها و شمشیرها شکسته شود و جعبه ها از تیر خالی شود.
درروایتی جنازۀ آن حضرت راتیرباران کردند تا آنکه هفتاد تیر از جنازۀ آن جناب بیرون کشیدند.
بنی هاشم خواستند شمشیرهارا بکشند و جنگ کنند،امام حسین(ع)فرمود:به خداسوگند می دهم وصیت برادرم راضایع نکنید وچنین مکنید که خونی ریخته شود،پس با ایشان خطاب کرد که اگر وصیت برادرم نبود هر آیینه می دیدید چگونه اورا نزد پیغمبر(ص)دفن می کردم و بینی های شمارا بر خاک می مالیدم،پس جنازۀ آن حضرت را برداشتند و به جانب بقیع حمل دادند و نزد جدۀ او فاطمه بنت اسد رضی الله عنها دفن کردند.
(برگرفته شده از کتاب منتهی الامال)
